Update september 2019
Algemene informatie
De New Guinea Edelpapegaai, Eclectus roratus polychloros, het eerst beschreven door Scopoli in 1786,
was de eerste ondersoort die geïdentificeerd werd zo'n 10 jaar na de ontdekkingen van de Seramese edelpapegaai, is
iets groter dan de gemiddelde ondersoort.
Zonder al te veel te willen generaliseren kunnen we veilig zeggen dat het karakter van de Edelpapegaai relaxed is,
over hun bewegingen wordt nagedacht en op veel manieren lijkt het erop dat ze zich bewust zijn van hun ongelofelijke
schoonheid en verwachten ze van ons dat we die bewonderen. Het zijn geen grote knuffelkonten, maar ze vinden het heerlijk
om bij je te zitten.
De hoeveelheid kleuren van een koppel Edelpapegaaien zijn overweldigend.
De man: basis kleur is smaragd groen; onderzijden van de vleugels en zijkanten zijn rood; vleugelranden zijn blauw;
bovenkant staart groen met blauw en gele tekening. onderzijde van de staart is antraciet grijs; bovensnavel is oranje met geel;
ondersnavel zwart; poten donker grijs; en bij de volwassen man de iris oranje.
De pop: basiskleur is rood; borst en buik kobalt blauw; staartveren rood, met een knalrood uiteinde;
vleugelbovenzijde bruinrood; snavel zwart; poten grijs; iris van de volwassen pop geelwit; om de ogen een kobaltblauwe rand.
Ondanks dat door de grote uiterlijke verschillen tussen de pop en de man je direct ziet van welk geslacht ze zijn,
is het verschil tussen de verschillende ondersoorten bij de mannen heel slecht te zien.
De verschillen zijn klein en bijna alleen maar te zien door de ervaren kweker.
De poppen zijn wel redelijk goed uit elkaar te houden.
Bij de Nieuw Guinea pop zie je een duidelijke afscheiding tussen het rood en kobaltblauw van de borst, terwijl deze bij
bijvoorbeeld de Halmahera pop in elkaar overloopt van blauw paars, naar rood.
De N.G pop heeft een rode staart, en krijgt als ze volwassen is een prachtige blauwe rand rondom haar ogen.
De Edelpapegaai is een papegaai van gemiddelde grote met een lengte van ongeveer 40 cm.
Wat betreft de mogelijkheid om de spraak na te bootsen behoren de Edelpapegaaien tot de betere onder de papegaaien,
bijna net zo goed als de grijze roodstaart.
Als er veel aandacht aan wordt besteed kan de Edelpapegaai hele zinnen leren spreken en veel geluiden nadoen.
De Edelpapegaai is een erg intelligente papegaai. Zij kunnen een sterke band opbouwen met hun eigenaar.
De Edelpapegaai zoekt niet zo zeer lichamelijk contact, maar vind het fijn om bijvoorbeeld bij de eigenaar op schoot
samen televisie te kijken, of bij je zitten terwijl je in de keuken bezig bent of de was aan het doen bent.
Ze kunnen ook soms een beetje chagrijnig zijn. Dan worden ze liever even met rust gelaten.
Bijten zal een goed gesocialiseerde Edelpapegaai zelden doen, hoogstens in de eerste maanden terwijl men nog
bezig is met de opvoeding. Als dit al gebeurt is het vaak een angstreactie op een bepaalde situatie.
Behalve hun buitengewone schoonheid is ook hun sterke persoonlijkheid wat hun tot een aantrekkelijk huisdier maakt.
De meeste zijn niet vernielzuchtig of luidruchtig. Ze zijn in staat om een krachtig geluid voort te brengen,
maar meestal doen ze dit niet met regelmaat of ze moeten ergens bang voor zijn of er moet een gedragsprobleem zijn.
Ondanks dat ze niet zo vernielzuchtig zijn als andere papegaaien van medium grote, let altijd goed op,
want de snavel is zeer krachtig en voortgedreven door nieuwsgierigheid kunnen ze op hun zoektochten natuurlijk
wel hun handtekening achterlaten op o.a. de meubelstukken.
De New Guinea Edelpapegaai, Eclectus roratus polychloros, het eerst beschreven door Scopoli in 1786,
was de eerste ondersoort die geïdentificeerd werd zo'n 10 jaar na de ontdekkingen van de Seramese edelpapegaai, is
iets groter dan de gemiddelde ondersoort.
Zonder al te veel te willen generaliseren kunnen we veilig zeggen dat het karakter van de Edelpapegaai relaxed is,
over hun bewegingen wordt nagedacht en op veel manieren lijkt het erop dat ze zich bewust zijn van hun ongelofelijke
schoonheid en verwachten ze van ons dat we die bewonderen. Het zijn geen grote knuffelkonten, maar ze vinden het heerlijk
om bij je te zitten.
De hoeveelheid kleuren van een koppel Edelpapegaaien zijn overweldigend.
De man: basis kleur is smaragd groen; onderzijden van de vleugels en zijkanten zijn rood; vleugelranden zijn blauw;
bovenkant staart groen met blauw en gele tekening. onderzijde van de staart is antraciet grijs; bovensnavel is oranje met geel;
ondersnavel zwart; poten donker grijs; en bij de volwassen man de iris oranje.
De pop: basiskleur is rood; borst en buik kobalt blauw; staartveren rood, met een knalrood uiteinde;
vleugelbovenzijde bruinrood; snavel zwart; poten grijs; iris van de volwassen pop geelwit; om de ogen een kobaltblauwe rand.
Ondanks dat door de grote uiterlijke verschillen tussen de pop en de man je direct ziet van welk geslacht ze zijn,
is het verschil tussen de verschillende ondersoorten bij de mannen heel slecht te zien.
De verschillen zijn klein en bijna alleen maar te zien door de ervaren kweker.
De poppen zijn wel redelijk goed uit elkaar te houden.
Bij de Nieuw Guinea pop zie je een duidelijke afscheiding tussen het rood en kobaltblauw van de borst, terwijl deze bij
bijvoorbeeld de Halmahera pop in elkaar overloopt van blauw paars, naar rood.
De N.G pop heeft een rode staart, en krijgt als ze volwassen is een prachtige blauwe rand rondom haar ogen.
De Edelpapegaai is een papegaai van gemiddelde grote met een lengte van ongeveer 40 cm.
Wat betreft de mogelijkheid om de spraak na te bootsen behoren de Edelpapegaaien tot de betere onder de papegaaien,
bijna net zo goed als de grijze roodstaart.
Als er veel aandacht aan wordt besteed kan de Edelpapegaai hele zinnen leren spreken en veel geluiden nadoen.
De Edelpapegaai is een erg intelligente papegaai. Zij kunnen een sterke band opbouwen met hun eigenaar.
De Edelpapegaai zoekt niet zo zeer lichamelijk contact, maar vind het fijn om bijvoorbeeld bij de eigenaar op schoot
samen televisie te kijken, of bij je zitten terwijl je in de keuken bezig bent of de was aan het doen bent.
Ze kunnen ook soms een beetje chagrijnig zijn. Dan worden ze liever even met rust gelaten.
Bijten zal een goed gesocialiseerde Edelpapegaai zelden doen, hoogstens in de eerste maanden terwijl men nog
bezig is met de opvoeding. Als dit al gebeurt is het vaak een angstreactie op een bepaalde situatie.
Behalve hun buitengewone schoonheid is ook hun sterke persoonlijkheid wat hun tot een aantrekkelijk huisdier maakt.
De meeste zijn niet vernielzuchtig of luidruchtig. Ze zijn in staat om een krachtig geluid voort te brengen,
maar meestal doen ze dit niet met regelmaat of ze moeten ergens bang voor zijn of er moet een gedragsprobleem zijn.
Ondanks dat ze niet zo vernielzuchtig zijn als andere papegaaien van medium grote, let altijd goed op,
want de snavel is zeer krachtig en voortgedreven door nieuwsgierigheid kunnen ze op hun zoektochten natuurlijk
wel hun handtekening achterlaten op o.a. de meubelstukken.
